ఒకప్పుడు విద్యాభ్యసనానికి ప్రభుత్వ పాఠశాలలే శర ణ్యం . సామాజిక అంతరాల హెచ్చుతగ్గులకు అస్కారంలేని చదువులుండేవి .
ధనవంతుడికొడుకైనా పేదవాడికొడుకైనా ఒకేపాఠశాలలోచదివేవారు. దీనివల్ల అంతరాలలోకూడా సఖ్యత ఏర్పడి సామాజిక సమతుల్యతకు దోహదం కలిగేది .
ప్రస్తుతవిద్యలో ప్రైవేటు భాగస్వామ్యం విస్తరించిన దరిమలా ధన వంతులస్కూల్లూ, పేదలస్కూల్లూ(ప్రభుత్వపాఠశాలలు)ఏర్పడ్డాయి
.
ధనికుడు ధనాధికుడుగానూ , పేద నిరుపేదగానూ స్థిరం అయ్యేపరిస్థితులు ఏర్పడ్డాయి.
కేవలం పదిశాతం ప్రైవేటు పాఠశాలలు మాత్రమే ఉన్నత ప్రమాణాలు పాటిస్తున్నాయి . మిగతా తొంభైశాతం విద్యావ్యాపారాలుచేస్తూ
అక్రమమార్గాలలో అవాంఛిత పోటీ సృస్టిస్తున్నాయి . ప్రభుత్వ పాఠశాలల ఎన్రోల్మెంటు
పడిపోయి , కొనసాగించాల్నా వద్దా అనేస్థితికి చేరుకొన్నాయి . దీనికికారణాలుగా 1 . ప్రభుత్వాల
నిర్లక్ష్యం 2.ఉపాధ్యాయుల
బాధ్యతారాహిత్యం 3.తల్లిదండ్రులనిరాసక్తత
, నిరక్షరాస్యత 4.విద్యార్థులను విద్యాసక్తులనుచేసే మెకానిజంలేకపోవడం మున్నగు వాటిని ప్రముఖంగా చెప్పుకో వచ్చు .
బాధ్యతవహించవలసినవారంతా నిర్లక్ష్యం వహిస్తున్నపాపానికి చిన్నారులు చదువుకు
స్వస్థిచెప్పి శిక్షననుభవిస్తున్నారు . వివిధతరగతుల స్థాయులలో ఇరవైశాతం కూడా ప్రమాణాలు
సాధించినవారులేరంటే మనపాఠశాలలస్థాయి ఏపాటిదో ఊహించవచ్చు .
ప్రతివారూ బాధ్యతల నుంచి తప్పించుకొని
పైపెచ్చు ప్రమాణాలగ్రాఫులు పెంచుకోవడానికి అక్రమమార్గాలను ప్రోత్సహించడం చూస్తుంటే
విద్యలొ విపరీతధోరణులు ఎంత దూరం వెళ్తాయో! !
ప్రభుత్వపాఠశాలలు నిర్వీర్యం కావడానికి
ఉపాధ్యాయులుకూడా కొంతవరకూ కారణమే
ప్రభుత్వపాఠశాలలు నిర్వీర్యం కావడానికి అందులో
పనిచేస్తున్న ఉపాధ్యాయులుకూడా కొంత కారణం అనక తప్పదు . నాటి
ఉపాధ్యాయునికి నేటి ఉపాధ్యాయునికి అనేక అంశాలలో తేడా ఉన్న మాట వాస్తవం
లక్ష్యశుధ్ధి లో గాని , విద్యాబోధనలోగాని , "రోల్ మోడల్"గా
మార్గదర్శకత్వంవహించడంలో గాని నేటితరం ఏ అంశంలోనూ పోల్చడానికి సాహచించ
లేము.
నాటి ఉపాధ్యాయునికి తన వృత్తిపరమైన ధ్యాస తప్ప
వేరే వ్యాపకాలు లేవు . కాబట్టి మార్గ దర్శకుడిగా సమాజంచేత పూజింప
బడినాడు.
అందుకే నాటి ఉపాధ్యాయుడు " గురుర్బ్రహ్మ గురుర్విష్ణు గురుర్దేవో
మహేశ్వర: " .
నేటి ఉపాధ్యాయుడికి అంతటి ఓపికా లేదు. అంతటి
తీరికా లేదు . నిర్దేశిత టీచర్ ట్రయినింగులలో , పోటీ పరీక్షలలో
నెగ్గి
ఉద్యోగంలో ప్రవేసించడంతోనే తన శక్తి యుక్తులకు ఫుల్ స్టాప్
పెట్టేస్తున్నాడు .
ట్రైనింగులో తాను నేర్చుకొన్న బోధనా పధ్ధతులు,
కృత్యాలు అక్కడే వదిలేసి వస్తున్నాడు . తరగతి గది లోకి ప్రవేసించ
డానికి
ముందు సమగ్రమైన ప్రిపరేషన్ అవసరం . ఎన్నో సమ కూర్చు కోవాలి . అందుకు
ఎంతో
సమయం వెచ్చించాలి . తరగతి గది లో పాటించ వలసిన తీరు – తెన్నులు అనగా
ఆహార్యంలోగాని , మాట తీరులోగాని , మర్యాదలు పాటించడంలోగాని ఎంతో ఓపిక
అవసరం .
విద్యార్ధులు తమ ఉపాధ్యాయుణ్ణి రోల్ మోడల్ గా భావిస్తారు .
నేటిఉపాధ్యాయుడు ఈవిషయంలో నిర్లక్ష్యం వహిస్తున్నాడు . ఫలితంగా
విద్యార్ధి
తప్పు దారిపడుతున్నాడు. అస్తవ్యస్త సమాజం దాపురిస్తూవుంది .
ఈకారణంగానే
ఉపాధ్యాయ వృత్తి గురుతర బాధ్యయతలతో నిండిన , సమాజానికి బాధ్యత వహించవలసిన
వృత్తి గా భావింప బడుతూ ఉంది .
ఉపాధ్యాయులలో వృత్తిపరమైన డెడికేషన్ లేకపోవడం,
విద్యావిధానంలో అకౌంటబిలిటీ లోపించడం , వృత్తి లో
కొలమానాలు
నిర్దేశించకపోవడం , శాఖాపరమైన తనిఖీలు తూతూమంత్రంగా నిర్వహించ బడడం
,
ఇక ముఖ్యంగా ఉపాధ్యాయులు ఇతర ఆదాయ వనరులను విరివిగా నిర్వహిస్తూ
ఈవృత్తిని ఉపవృత్తిగా భావించడం చూస్తూవుంటే నేటిప్రభుత్వ పాఠశాలల
నిర్వీర్యానికి ఉపాధ్యాయులు కూడా కొంత మేర కారణంగా భావించడంలో
తప్పులేదు.
ప్రభుత్వ ఉపాధ్యాయులలో ఏ ఒక్కరూ తమ బిడ్డలను
ప్రభుత్వ పాఠశాలలలో చదివించడానికిఇష్టపడడం లేదంటే ప్రభుత్వ పాఠశాలలు
అందిస్తున్న విద్య పై తమకు నమ్మకం లేనట్లే కదా !
అంటే
తమపై తమకు
నమ్మకంలేనట్లే కదా !! ప్రభుత్వ
పాఠశాలల నిర్వీర్యానికి
తల్లి దండ్రుల
నిరక్షరాశ్యత – నిరాసక్తత కూడా కారణమే
ఇన్నేండ్ల స్వతంత్ర భారతావని లో గ్రామీణ
ప్రాంతాలు
కనీసం నలభై
శాతం అక్షరాశ్యతకు కూడా నోచు కో లేదు . ప్రముఖకారణం పేదరికం.
నిరంతర జీవన
పోరాటం . రెక్కాడితే గాని డొక్కాడని పరిస్థితి . తాగుడు
మొదలైన దురల వాట్లు . అపరి శుభ్ర పరిస్థితులు .
అనారోగ్యాలు .
ఈ దుర్భర పరిస్థితుల నుండి తమను
తాము ఉధ్ధరించు
కొంటే తప్ప –బయట
పడ లేని దుస్థితి .
అనాదిగా ఇటువంటి
దుస్థితి లోనేపడి , అలవాటుపడి , బయటపడడానికి
చేత కాని
అజ్ణానం లో పడి కొట్టు మిట్టాడు తున్న గ్రామీణ
భారతాన్ని చైతన్యం
చేయడానికి చదువొక్కటే
మార్గం .
నిద్ర
లేవంగానే పిల్లలకు
ఇంత కలో గంజో పోసి ,
కూలి నాలి కెల్లి , సాయంత్రానికి ఇల్లు చేరుకొనే గ్రామీణ నిరు పేదలకు తమ
పిల్లలు బడికెల్తున్నారో, బజారున పడుతున్నారో ,
చదువుతున్నారో , బలాదూర్
తిరుగు తున్నారో తెలుసుకొనే
తీరికెక్కడిది ? ఓపికెక్కడిది
?
అసలు వీళ్లకు
తమపిల్లల విద్యాబుద్దుల పట్ల
నిరాసక్తత సహజం గానే ఉంది . పిల్లలుకూడా దారి
తప్పి , వీళ్ల మాట సుతరామూ
వినక పోవడమూ అచట కనిపించే సహజ వాతా వరణం .
పాఠశాలలకు సక్రమంగా వెళ్లరు .
వెళ్లి నా చదువు పై గురి కుదరదు. ధ్యాస
అసలే ఉండదు . అక్కడ వీళ్లను
పట్టించు కొనే వాళ్లస లుండరు . ప్రైమరీ తోనో , ఆరేడు తరగతులతోనో
మానేస్తారు .
షరా మామూలే
. కాస్త వయస్సు రాగానే
పెద్దలలాగానే కూలి నాలి . మళ్లీ అదే బ్రదుకులు
– అవే పరిస్థితులు .
మరి వాళ్ల
తరపున – వాళ్ల పిల్లల తరపున వకాల్తా
పుచ్చుకొనే వాళ్లేరి
? తమను తాము ఉధ్ధరించుకో లేని వీళ్లను ఉధ్ధరించే
బాధ్యత తీసుకొనే దెవ్వరు ?
మరి , ఎనభై శాతం ఉన్న
గ్రామీణ భారతం ఉధ్ధరింప
బడని నాడు - అది
చేసాం ఇదిచేసాం – అని
కాగితాలపై ప్రగతి సూచికల
గణాంకాల నివేదికలు
ప్రకటించుకొనే ఈ ప్రభుత్వాలు ఈ నగ్న సత్యాలకు
జవాబు దారీ వహించ వలసిన అవసరం
లేదా ?
విద్యార్ధులను విద్యాసక్తులను
చేయడానికి తగిన మెకానిజం లేదు
ఉన్న వాళ్ల పిల్లల తల్లి దండ్రులు విద్యా వంతులు
కావడం వల్ల
సహజం గా వాళ్ల లో విద్యాసక్తత ఏర్పడి ఉంటుంది . ఆ కుటుంబాలలో
తదనుగుణమైన
పరిస్థితులూ ఆ వాతావరణమూ ఉంటుంది . వాళ్లు చది వే పాఠశాలలలోని
సహాధ్యాయులుకూడా విద్యాసక్తత గల కుటుంబాల నుండి వచ్చిన వారైనందువల్ల
వాళ్ల తో పోటీ పడే స్థాయి ఏర్పడి ఉంటుంది . డబ్బు ఖర్చు చేసి చదివించే
ధనవంతుల బిడ్డలవడంవల్ల వాళ్లు చదివే కార్పోరేట్ విద్యా
సంస్థలలో
విద్యాసక్తత పెంచే అనేక ఆధునిక వసతులుంటాయి .
వీటన్నిటి కంటే బాల్యంనుంచే తల్లి దండ్రులు
తమ పిల్లలకు ఉన్నతస్ఠితులు అందుకోవాలనే సంకల్పాలను గట్టిగా ఏర్పరచి
ఉంటారు . సదరు సంకల్పాలకు
అనుగుణంగా ఆయా ఊహలలో విద్యాసక్తతలు
ఏర్పరచుకొంటారు . ర్యాంకులు సాధించి తదనురూప ఉన్నతస్థితులు
అందుకొంటారు .
గ్రామీణ పేదల పిల్లల పరిస్థితి ఇందుకు పూర్తిగా భిన్నంగా ఉంటుంది .
తల్లి దండ్రులు నిరక్ష రాశ్యులు . తమ పిల్లల ఉన్నత స్థితుల పై కోరికలు
అంతర్లీనంగా ఉండవచ్చునేమోగాని ఆ స్థితి గతులు తమకు లేనే
లేవనే
నైరాశ్యం కోరికలకు అడ్డుకట్ట
వేస్తుంది . నిరక్షరాశ్యులు కావడం వల్ల
తమకే లేని విద్యాసక్తిని తమపిల్లల కేర్పరచ లేరు .
ఈ పేద పిల్లలు చదివే ప్రభుత్వ పాఠశాలలు
,
అందులోని అర గొర
వసతులు వీళ్ళలో విద్యాసక్తత ఏర్పరిచే స్థాయిలో
లేవని కరాఖండిగా చెప్పవచ్చు . ఇందుకు బాధ్యతవహించ డానికి సుతరామూ
ఇష్టపడని ప్రభుత్వాలకూ , అందులోపనిచేసే ఉపాధ్యాయ సత్తములకూ వీళ్లపట్ల
అంతగొప్ప అనురాగా
లుంటాయని అనుకోవడం అత్యాశే అవుతుంది .
కాబట్టి పేదల పిల్లలను పాఠశాలలో
చేర్పించ డానికి గాని , వారికి విద్యాసక్తులేర్పరచడానికిగానీ
, వారు
పాఠశాలలలో కొనసాగడానికిగానీ , భవిష్యత్ లో వారికి ఉన్నత స్థితు
లేర్పడడానికి అవకాశా లేర్పరచడంలో గానీ తప్పని సరిగా తగిన మెకానిజం
ఉండి తీరాలి . అప్పుడే సమాజం లో బడుగుల ధనికుల మధ్య అంతరాలు
కాస్తైనా
తగ్గి శాంతియుత వాతావరణం ఏర్పడే అవకాశం ఉంది .
విద్యా
సదుపాయాల కల్పన లో ప్రభుత్వాల బాధ్యత
విద్యా సదుపాయాల కల్పనలో ప్రభుత్వాల బాధ్యత
గణనీయమైన ప్రాధాన్యత సంత రించు కొని ఉంది . జాతీయాదాయం లో అధిక శాతం
విద్యా సదుపాయాల
కోసం ఖర్చు చేసే ప్రభుత్వాలు విజ్ఞత గల ప్రభుత్వాలు .
విద్యా వనరులు ఎక్కువగా ఉన్న దేశాల లోని ప్రజలు ఎక్కువ శాతం
విద్యా వంతులౌ తారు . విద్యా వంతులున్న సమాజం లోని ప్రజలు తమ సమస్య
లకు
తామే చక్కని పరిష్కారాలు చూసుకో గల్గుతారు . అలాంటి దేశాలు అభి వృధ్ధి
పధంలో దూసుకు పోతాయి . ఆ దేశాల లోని ప్రభుత్వాలకు అవినీతి , ఆశ్రిత పక్ష
పాతం , లంచగొండితనాల మీద పోరాడ వలసిన అవసరం ఉండదు . అక్కడ ఉగ్రవాదం ,
వేర్పాటువాదం , హత్యలు , దోపిడీలు, అంటురోగాల వ్యాప్తి
– అనే
సమస్య
లుండవు . ప్రభుత్వాలు సజావుగా నడుస్తాయి . వ్యవసాయ , పారిశ్రామిక
ఉత్పత్తులు పెరుగు తాయి. జాతీయాదాయం ఇబ్బడి ముబ్బడిగా పెరుగు తుంది .
ఇదంతా విద్యవల్ల ఏర్పడే బహుళ ప్రయోజనం .
మరి ఈ ప్రయోజనాన్ని ప్రభుత్వాలు ఎంతవరకు గుర్తిస్తున్నాయి ?
. " విద్యాశాఖ పద్దు క్రింద ఇన్ని కోట్లు ఖర్చు
చేస్తున్నాం . ఖర్చు తప్ప
ఈశాఖ లో ఆదాయం కంపించడం లేదు " – అని గతంలో ఒక
మంత్రి మహోదయులు
సెలవిచ్చారంటే మన ప్రభుత్వాలను నడిపే ప్రబుధ్ధులు ఎంతటి విద్యాసక్తి
గలవారో , వారిలోగల ప్రజాసేవా భావం ఏపాటిదో ,
ఎంత
తల్లకిందులుగా
కార్యమగ్నమై ఉందో కీర్తించ వలసిందే .
దేశ ప్రజలంతా విద్యా వంతులైతే డబ్బు తీసుకొని ఓటెయ్యరు
కదా ! సారా పొట్లాలనూ , బిర్యానీ పొట్లాలనూ దరి దాపుల్లోకి రానియ్యరు కదా
!
విద్యా వంతు లైన
ప్రజల పై ప్రలోభాలు పనిచెయ్యవు . వారికేమి కావాలో చేయ
గల్గిన ప్రభుత్వాలనే నిక్కచ్చిగా ఎన్నుకొంటారు .
రౌడీ రాజ కీయాలకూ , గూండా
ప్రభుత్వాలకూ చెల్లు చీటీ పడుతుంది మరి !
నూటికినూరుశాతం విద్యా వంత మైన సమాజం
ఏర్పడడానికి ప్రభుత్వ పరంగా
ఏమేమి చేయాలి ?
కనీసం ఇంటర్ మీడియట్ స్థాయి వరకు ఒకే ఒక ప్రభుత్వ సెక్టార్ లోనే
విద్యాలయాలు నిర్వహింప బడాలి . విద్యాలయాలు రెసిడెన్షియల్ విధానంలో
సకల
సదుపాయాలు కల్గిన " ఎడ్యుకేషనల్ కాంప్లెక్సులు " గా తీర్చి
దిద్ద బడాలి .
అంటే పిల్లవాడు నర్సరీ లో " ఎడ్యుకేషనల్ కాంప్లెక్సు” లో
అడుగుపెడితే ఇక ఇంటితో , తల్లి దండ్రు ల తో సంబంధం లేకుండా –
అక్కడే
పెరిగి పెద్దవాడై విద్యాబుధ్ధులతో ఇంటర్ పూర్తిచేసుకొని , మంచి మూర్తిమత్వం
రూపు దిద్దుకొని , ప్రయోజకుడై బయటి
ప్రపంచములోకి రావాలి. దీని కోసం
తల్లిదండ్రులనుండి ఒక్కరూపాయి కూడా వసూలుచేయరాదు , పేద , ధనిక తేడా లుండ రాదు.
పెద్ద పంచాయితీ
లైతే ఒకటి , చిన్న పంచాయితీలు రెండు మూడింటికి కలిపి
ఒకటి చొప్పున – జనాభా ప్రాతి పదికన కాంప్లెక్సులు ఏర్పాటుచేయ వచ్చు . ఖర్చు
విషయానికి వస్తే విద్యా శాఖలో ఒక్కో ఊళ్లో – మెయిన్ స్కూలు ,
హెచ్
సి , జి
సి , నాన్ ఫార్మల్ , హైస్కూలు , ఆర్ బీ సీ ,
ఎయిడెడ్
, ఇంకా
ఇంకా అనేకానేక
దండుగ మారి దుకాణాలన్నీమూసేసి ఆ నిధులను విని యోగించ వచ్చు .
అదేవిధంగా
సాంఘిక సంక్షేమ , గిరిజన సంక్షేమ మొదలైన అవినీతిమయ హాస్టల్ల అవసరం
ఉండదు .
ఇప్పుడు
నిర్వహిస్తున్న రెసిడెన్షియల్ విద్యాలయాల అవసరంలేదు . ఇలా
విద్యా శాఖ నంతా ఒక కొలిక్కితెచ్చి ప్రభుత్వాలు పిల్లల నందర్నీ దత్తత
తీసుకొని ఇంటర్ వరకూ చదివించే బాధ్యత
తీసుకొంటే – అటు తర్వాత ఏర్పడ బోయే
సమాజాన్ని ఊహించుకొంటే ఎంత ఆనందం కల్గుతుందో గదా !
